14.

Zabiję Mike'a!

Ta myśl chodziła mi po głowie od wczorajszego wieczora. Popierdoleni faceci. Nie wiem co oni sobie myśleli. Mieć takie słabe głowy i założyć się z Irminą. Czy oni zdają sobie sprawę z tego, że nie mają szans? 

Powinnam ich zostawić przy tym barze, najebanych i wrócić spokojnie do domu. Niech się sami martwią o to, co powiedzą ludzie. 

- Lee! Kochanie, przynieś mi wody. Umieram. - Joe jęczał z nich najbardziej. Siedzieli na kanapie w salonie i chłonęli wodę litrami tak samo jak leki przeciwbólowe. 

- Oczywiście, paniczu. - Podałam mu jego napój. Nie, nie podałam mu wody, ja w niego rzuciłam. 

- Czemu jesteś taka wściekła? - Niewinnie zapytał Mike. 

- Nie rozmawiam z wami! Przez was idioci, nie pojechałam na wyścig. Mogłam wygrać. Na pewno bym wygrała. -  Krzyknęłam, a oni się skulili na sofie. 

Nie miałam zamiaru przebywać w ich towarzystwie, więc wyszłam z domu. Zaszyłam się w hangarze z moim Mustangiem. Mój piękny, czarny niczym noc Mustang. Dostałam go od Simona. Tym samochodem jeździłam jeszcze za czasów, kiedy należałam do Anarchii, a teraz znów wrócił do mnie. 

Moja kolekcja zaczyna się powiększać. Najpierw stał tu tylko Kawasaki, później dołączył Cadillac, kolejno Honda i teraz Mustang. 

Dwa auta i dwa ścigacze. To jest tylko cząstka tego, co miałam kiedyś, ale i tym muszę się zadowolić. 

Nie wiem, jak długo tutaj byłam, ale kiedy już ochłonęłam postanowiłam wrócić do tych idiotów. Najbardziej zawiodłam się na Shinodzie. Miał być niby taki odpowiedzialny i ich pilnować, a wystarczyło abym tylko poszła pracować w loży i po trzech godzinach byli ledwo żywi. Powinni się cieszyć, że żadna napalona facetka ich nie przeleciała. 

- Lee, to ty?

- Tak, Mike. Wy nadal lewo żywi. Boże, czy wy na pusty żołądek piliście czystą? 

- Taki był zakład. Dużo nie pamiętam ze wczoraj, chyba zerwał mi się film. 

- O tak i to nie raz. Boże, wy jesteście jeszcze napruci od wczoraj. Pomyślcie jakiego będziecie mięli później kaca. 

- Nie pocieszasz nas, Lee. - Rzucił Chester, który leżał n podłodze z głową przy nodze stolika. 

- No ja was proszę. Za dwie godziny mam iść do pracy, a wy nie nadajecie się, aby zostać sami. Przysłałabym wam Irminę, ale ona znów was może upić. 

- Zostań z nami. - Wszyscy na mnie popatrzyli. Przytaknęłam.

Wykonałam kilka telefonów i znalazłam zastępstwo na moją zmianę. Nigdy nie widziałam dorosłych facetów, którzy tak bardzo byli pijani na drugi dzień. 

- Zrobię wam kawy. - Poszłam do kuchni i zajęłam się parzeniem napoju. I pomyśleć, że oni mają dziś wyjść na scenę i dać koncert. Aż mi się ich żal robi. Wyglądają jak zombie. 

A kiedy się o tym dowie Mark, to będą mięli przejebane. 

Weszłam do salonu z filiżankami espresso.

Wszyscy usiedli w miarę normalnych pozycjach. Na ich widok można było zacząć się śmiać bez opamiętania. Zero umiaru.

- Panowie, nie chcę was niepokoić, ale dziś macie koncert na plaży w Santa Monica. 

Mina im zrzedła. Każdy gorączkowo szukał telefonu, a kiedy je znaleźli wyglądali na wystraszonych.

- Zapomniałem. A ty skąd wiesz?

- Rob, na lodówce w kuchni wisi taki ogromny napis, który głosi, że dziś gracie. To jednak nie wszystko. Później udzielacie wywiadu, a od jutra ruszają prace z kręceniem teledysku. 

- Pasuję. Nie pokażę się tak ludziom. 

- Oj, za późno Joe. - Poszłam do kuchni i przyniosłam im poranną prasę. Zaczęłam czytać. - "Jak donosi nasz reporter - Calor Wolter, był w klubie '63', gdzie pojawili się członkowie LP. Po kilku minutach, dołączyła do nich bardzo urocza blondynka, o której nic nie wiemy, a później udali się do loży. Około drugiej nad ranem, kuzynka Mike'a Shinody, Eileen Grey, wyprowadzała pijanych muzyków. Czy dadzą radę zagrać dziś koncert? Jak się z tego wybronią? Tego dowiemy się już niebawem." 

Zakończyłam, a następnie pokazałam im urocze zdjęcie z okładki. Nad nim widniał duży napis: 'WTOPA SŁAW'. 

Na zdjęciu nie było mnie widać, ale za to chłopaków, którzy ledwo co trzymali się na nogach. 

Gazeta wędrowała z rąk do rąk. Wyglądali na przerażonych, a jednocześnie szybko wytrzeźwieli. 

- Przynajmniej, dobrze wyszedłem na zdjęciu. - Uśmiechnął się Joe, a wszyscy go spiorunowali spojrzeniem.

- Czyli, musimy wytrzeźwieć szybko i wypaść dziś jak najlepiej. Po prostu świętowaliśmy. - Rzucił Mike, który zbyt energicznie wstał i zajęczał z bólu. 

- Stary, wypiliśmy po zero siedem w ciągu kilku minut. Zapomniałeś, że nie jesteśmy w stanie cokolwiek zrobić?

- Nie jęcz Joe. Zastanów się co powie Mark, kiedy to zobaczy. Spinać dupy i idziemy na próbę. 

Wypili kawy, a później z wielkimi jękami udali się do samochodu. Cholera, nie puszczę ich w takim stanie.

- Stójcie. Na dworze świeci cholerne słońce, a wy jesteście pijani. Pieszo nie pójdziecie. Zadzwonię po Jacka i was odwieziemy. 

Przez czas, kiedy oczekiwaliśmy na chłopaka, oni zdążyli wypić kolejną zgrzewkę wody. Poczęstowałabym ich cudownym lekiem. Że ja na to nie wpadłam wcześniej! 

- Chłopcy, wyleczę was w dziesięć minut! - Krzyknęłam szczęśliwa. 

Zaprowadziłam ich do kuchni i zaczęłam przyrządzać miksturę. Nie posmakuje im, ale przynajmniej będą lepiej wyglądać. 

- Proszę to wypić, ale nie w kuchni, a w łazience. Nie będę po was sprzątać. 

- Co to jest? - Chester nieufnie na mnie spojrzał. 

- Pijesz i zdrowiejesz, albo nie pijesz i zdychasz. Wybieraj.

- Zaryzykuję. - Poszli do łazienki i kiedy to wypili, zaczęły się przekleństwa. Boże, jak oni mnie w tej chwili nienawidzą. 

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Jack przyjechał. Otworzyłam i uśmiechnęłam się na jego widok. 

- Co to za pilna sprawa?

- Musimy odwieźć Linkinów do studia. A widząc, że przyjechałeś dwuosobowym autem cię pogrąża. Odwieziesz ich Cadillakiem, a ja Mustangiem. 

- Dasz mi poprowadzić Cadillaca? Tego Cadillaca? - Przytaknęłam i uśmiechnęłam się. Domyślił się, że coś jest nie tak.

- Gdzie haczyk?

- Masz ich tak przewieźć, że zapomną jak się nazywają. Ścigajmy się. 

- Okej. - Przybiliśmy grabę. Chłopaki do nas przyszli. Wyglądali już lepiej.

- Pomogło?

- O tak. - Rzucił sarkastycznie Mike.

- Jack oraz ja, zawieziemy was do studia. Pakujcie się po trzech do auta. 

Mike, Chez oraz Joe wsiedli do Mustanga, reszta zapakowała się do Cadillacka. 

Ustawiliśmy samochody równolegle i zaczęliśmy warczeć silnikami. Zaczęłam odliczać, pokazując palce Jackowi. Machnęłam ręką i ruszyłam. 

- Zapnijcie pasy, chłopcy. Pokażę wam ekspresową jazdę. - Rzuciłam zadowolona i zmieniłam bieg. Zobaczyłam połączenie i odebrałam.

- Co tam?

- Strach i zgrzytanie zębów, Jack. A u ciebie?

- To samo. Ściągamy za sobą policję?

- Oczywiście. Rundka wokół komisariatu. Później na magazyny, a następnie na główną. Jak zaczną nas ścigać, przełącz się na trójkę. 

- Do zobaczenia. - Rozłączył się i zaczął mnie wyprzedzać. 

- Niedoczekanie twoje. - Dodałam gazu. Zgrabnie wymijałam samochody. Trzeba zaszaleć. Bez ostrzeżenia skręciłam na równoległy pas i zaczęłam jechać pod prąd. Przynajmniej miałam mniej przeszkód do wymijania. 

- Chcę wysiąść! Ja chcę wysiąść! - Wrzeszczał Chester. 

- Zabawa dopiero się zacznie. To za wczorajsze pokrzyżowanie mi planów. - Pędziłam wprost na autobus, a następnie szybko go wyminęłam. Wróciłam na właściwy pas i podjechałam pod komisariat. Jack już na mnie czekał i grzał silnik. Dołączyłam do niego, a po chwili, kiedy wyszli policjanci - ruszyliśmy. 

- Przełącz się na trójkę! - Rzuciłam do radia. Sama zrobiłam to samo. Usłyszeliśmy komunikat.

- Do wszystkich jednostek w okolicy Wilshire Community Police Station, ścigamy czarnego Mustanga oraz Cadillaca. Uciekinierzy kierują się Venice Blvd w kierunku południowo-wschodnim.

- Cudownie. Jack, kierujemy się na magazyny, później na plaże w Santa Monica i do studia. - Zakomunikowałam. Kiedy za nami pojawiły się radiowozy, zaczęłam przyspieszać. 

- Zabijesz nas, ja chcę żyć. Chcę cię jeszcze przelecieć! - Mówił zdesperowany Chester. 

- Nie pogrążaj nas. Ona jest w tej chwili nieobliczalna! - Wrzeszczał Mike. Najlepiej znosił to Joe, który z zaciekawieniem obserwował co się dzieje przez szybę.

- Boże, ja chcę założyć rodzinę! Wysadź mnie! - Panika wokalisty mnie bawiła. Przecież jest jeszcze za wcześnie, abym okazała im swoją łaskę. 

W lusterkach zobaczyłam, że za nami jedzie cztery radiowozy. Podzielimy się po dwa. Odbiłam na wschód, a Jack popędził na północ. To są akcje. 

- Lee, ja będę grzeczny. Ja zrobię wszystko, co tylko zechcesz, ale mnie wypuść. Ja szybko wysiądę i możesz jechać dalej. - Skomlał Bennington. Czy on nie umie się zamknąć?

Przyspieszyłam. 

- Trzymajcie się, będę ostro skręcać. - Energicznie zadriftowałam. Kierowy trąbili. Pokazałam wszystkim fucki. 

Przejechałam wyznaczoną trasę, po drodze gubiąc gliny i zajechałam pod studio. Jack dojechał prawie w tej samej chwili. 

Wysiadłam z auta, przybijając grabę przeciwnikowi.

- Znów wygrałam. Jak się prowadzi?

- Dobrze. Chociaż można by zwiększyć wydech. - Uśmiechnęliśmy się do siebie. Chłopaki nadal siedzieli w samochodach. Podeszłam do Forda i otworzyłam drzwi. 

- Możecie wysiąść. - Chester dosłownie wypadł na ziemie. Ucałował chodnik, a kiedy się podnosił - zachwiał się. 

- Nienawidzę cię. - Szepnął. 

- Pocałuj mnie w tyłek, Chez. 

- Powtórz to, a zrobię to. - Powiedział złowieszczo. Wiedziałam, że jest zboczony, ale nie do tego stopnia.

- Pocałuj mnie w mój zgrabny tyłek. 

Ruszył w moim kierunku. Nie bałam się go. Przecież nic mi nie zrobi. Jednak się myliłam. Przerzucił mnie sobie przez ramię i ugryzł mój tyłek, na końcu mnie klepnął i odstawił na ziemię.

- Miałeś mnie pocałować, a nie gryźć! - Krzyknęłam.

- Nie mogłem się powstrzymać. - Głupio się uśmiechnął. Chłopaki pękali ze śmiechu. Tak, to było zabawne.

- Jak się wam podobała przejażdżka? - Zapytałam pozostałych. Wyglądali jakby zobaczyli ducha, oprócz Josepha. 

- Mnie się podobało. Odwieziesz mnie do domu w takim tempie? - Wszystkim wyszły oczy z orbit. Nikt się nie spodziewał odważnego Joe. 

- Jasne. Wszystkich was odwiozę do domu! - Wesoło zakomunikowałam. Zaczęli się wykręcać. - Mięczaki.

Skomentowałam na sam koniec. Jack odprowadził Cadillaca do hangaru, a ja udałam się z nimi do studia. 

Kiedy tylko przekroczyliśmy próg, rzucił się na nas ze wściekłością Mark. 

- Czyście zdurnieli do reszty?! Co to ma znaczyć?! - Trafił w Mike'a gazetą, którą oni już doskonale znali. 

- To jest... och... - Mike się zakłopotał. Ostatni raz ratuję mu dupę. 

- Mark, skarbie, to wyraźny photoshop. - Objęłam Marka ramieniem i zaczęłam kierować do studia. - Czy tak wyglądają pijani ludzie? Nawet nie wyglądają na skacowanych, a raczej niewyspanych. 

- A ten artykuł? - Manager był już spokojniejszy. Nawet się uśmiechnął nieznacznie.

- Wiesz, że na skandalach najlepiej się wypromować brukowcom. Fakt, wróciliśmy późno z klubu, ale doskonale wszystko pamiętają. 

- Czyli zagrają dziś koncert? 

- O tak. Już ja się o to postaram. 

- Miej na nich oko, Eileen. - Poszedł do swojej pracy, a ja weszłam wraz z chłopcami do studia. 

- Dzięki, że nas uratowałaś, ale został jeszcze koncert. A kiepsko się czujemy. - Mike usiadł zrezygnowany na fotelu.

- No wiesz, jeśli nie chcecie śpiewać, to chętnie pozwiedzam z wami okolicę w moim tempie. Jest kilku kierowców, którzy z chęcią was zabiorą na przejażdżkę. To co wybieracie?

- Ja zaśpiewam. Więcej z tobą nie wsiądę do auta, nawet po pijaku. Boże, chciałaś mnie zabić! A ja jestem taki młody i przystojny! 

- Luzuj, Chez. To była tylko mała zemsta za wczoraj. Musiałam sprawdzić silnik, bo go ostatnio naprawiałam. Trzeba było go dotrzeć.

- Mam cię dosyć. Zbierać się, czas pracować! - Jak na komendę, każdy czymś się zajął. Zrobili dwugodzinną próbę, a później udaliśmy się na obiad do pobliskiej restauracji. To wyglądało bardzo dziwnie. Sześciu facetów i jedna dziewczyna. Trzeba skombinować im jakieś panienki. Nie mogą żyć wiecznie bez nikogo.

Zajęliśmy stolik, a po chwili pojawił się kelner. Niewychowany cham, patrzył w moje piersi, kiedy zbierał zamówienia.

- Wiem skarbie, że podobają ci się moje atuty, ale to takie nie na miejscu. - Speszony kelner szybko odszedł. 

- Boże zachowujesz się co najmniej arogancko. Każdy facet patrzy się w twoje cycki, a ty je jeszcze eksponujesz. - Mike mnie zganił. Wcale ich nie eksponuję. Dziś mam tylko mały dekolt bokserki. Uwydatnia to i tamto, ale nie pokazuje.

- Jak się ma, to się pokazuje. - Odgryzłam się. Nie będzie mnie ubierał. 

- Rozmawiajcie o tym w domu, a teraz pomówmy o tym, co powiemy na wywiadzie. - Odezwał się David. Zauważyłam, że on jest bardzo małomównym człowiekiem a zwłaszcza w moim towarzystwie. Krępuję go, czy coś?

- Proponuję zabrać ze sobą Lee, ona ich wszystkich wykończy. - Odezwał się Brad.

- Jestem za. - Dorzucili pozostali.

- Panowie nic z tego, ja dziś mam wyścig. Co prawda towarzyski, ale wyścig.

- Wyścig jest ważniejszy od nas? Zawiodłem się na tobie, mała. - Chester zrobił taką smutną minę, a mi zachciało się śmiać.

- Gdyby był ważniejszy, nie przywiozłabym was wczoraj do domu. A tak w ogóle to mam już dużo ciekawsze plany. 

- Zrób to dla nas ostatni raz. 

- David, ja nie mogę się wkręcać na wasze show. Po prostu powiecie, że spotkaliście znajomych i razem z nimi zaczęliście zabawę. A tajemnicza blondynka to Irmina, moja znajoma. Jeśli pójdzie wam dobrze koncert, to tamto zdarzenie pójdzie w niepamięć. 

- Dobra, coś wymyślimy. Za tydzień mamy galę. Kogo zabieracie ze sobą? 

Znów wszyscy popatrzyli raz na mnie, a raz na pytającego Mike'a. 

Całą sytuację rozluźnił kelner, który przyniósł nam obiad. Niestety był to inny pan, który miał więcej kultury i nie patrzył w mój biust. 

- Więc? - Dalej dopytywał Shinoda.

- Biorę Suzan. - Odezwał się Rob. Nie poznałam jej jeszcze. Trzeba to zmienić.

- Myślałem o Anne, ale nie jestem przekonany. 

- Kim jest Anna, Mike? - Uśmiechnęłam się do niego, bacznie mu się przyglądając. Jeśli to będzie Anna, jedna z tajniaków, to dokończę tatuaż na dłoni. - Spojrzałam na prawą dłoń. Zdobiło ją piękne koronkowe dzieło. Perfekcyjny tatuaż.

- Znajoma. Poznałaś ją na komendzie. - Super. Mam motywację, aby dokończyć dzieło. 

- Obiecałem Karen. - Powiedział Koreańczyk. Nie znam ich dziewczyn. No proszę, a jednak mają panienki na oku. 

- Idę z Linsey. Wydaje się być fajną babką. - Czyli Phonex też ma kogoś na oku. Robi się coraz ciekawiej.

- Monica. Lubię jej towarzystwo, więc nie będę się nudził. - Brad miał rację, będzie to długa noc.

- Zabieram Eileen. Sam Mike powiedziałeś, że trzeba jej pilnować.

Chesterze, jesteś już na mojej czarnej liście i chyba nigdy z niej nie znikniesz. Musiał mu przypomnieć. No musiał. Dyskretnie wykiwałabym ochronę i pojechała na jakąś długą imprezę, a teraz? A teraz mi nie odpuszczą.

- To dobry pomysł. - Zapewnił Mike. I właśnie w taki sposób idę z nimi na jakąś galę rozdania nagród, która nie jest w moim typie. 

Boże ja będę musiała założyć sukienkę wieczorową!

________

Hej,

kolejny rozdział już dodany.

Mam dla was dwie wiadomości:

1. Nowy rozdział pojawi się dopiero za dwa tygodnie. 

2. Za dwa tygodnie powinny ukazać się dwa rozdziały. 

To taka rekompensata za długie czekanie:)
Zapraszam do komentowania,

Pozdrawiam,

Lilith & Company.